Grachten festival!

Markt, horden minder mooie mensen gympen onder een mooie robe, over mannen maar niet te spreken. Mijn mening hoor, ze hebben geen gevoel voor stijl (style). Ze lopen, nou ja lopen J. en ik hij in rolstoel moeten regelmatig inhouden. Maar het is kijken kijken en niet kopen. Sjokken, minder druk dan vorig jaar, toen moest ik stapvoets op mijn driewieler.

Marktkooplieden zijn wel grappig, galant, geldt eigenlijk voor iedereen die “werkt“ een functie vervuld op deze dagen. Brugwachters druk, palingrokers druk en de scouting die voor vertier in het water zorgt voor de 7 tot tienjarigen ook druk maar allen met een smile. Met J. naar het piratenkoor geweest traden om 11 uur op, wel erg als je alle muziek herkent, mee kunt zingen J. had het naar de zin. Ik geef niks toe! 

Ons plannetje om toilet geld te innen van ‘kopers’ en marktkooplieden viel in het water, noaberschap in dit deel van Drenthe de bewoners stellen gratis het toilet ter beschikking aan het volk.

Voor wie het Grachtenfestival Meppel niet kent alle schepen en pleziervaartuigen komen uit het begin vorige eeuw toen diesel ook nog werd gebruikt als aftershave tegen de muggen. Fileparkeren uitgevonden door schippers. Schip van dertig meter gat van 31 meter, hop-pe-tee het past. 

Terwijl ik op mijn tuinstoel dit schrijf krijg ik een ijsje in de hand gedrukt. Een heel evenement dus. Ik zit en blijf nog even genieten van dit alles. Voor u!

Carpe Diem 

De gang op jij, het is wel even mooi geweest! Zomaar een kreet uit het verleden. Nu, ze zien je al aankomen, tegenwoordig gaat de Smartphone in een kluisje. In 1970 daaromtrent 1971 denk ik eerder, werd de synthesizer uitgevonden de eerste electronica. We hebben de Smartphone te danken aan mensen uit de vorige eeuw. Er is veel gebeurd en niets veranderd. 

In 1971 werden er door reservisten, soldaten zeg maar studenten dood geschoten op hun campus. Nu herhaald zich dat reservisten en inmiddels ook mariniers schieten op burgers uit eigen land op bevel van een gekozen dictator. Een civiele oorlog is op handen als dit zo doorgaat. 

Ik wijk een beetje af ik wilde het over de opvolger van de Smartphone hebben. O.a. Zuckerberg wil een chip in de hersenen implanteren, kluisjes overbodig. Google gelooft nog steeds in een bril die de opvolger moet worden, en zo zal er ongetwijfeld al het een en ander gebeuren waar we helemaal geen weet van hebben. Apple houdt het voorlopig gelukkig nog op de iPhone die langzaam slimmer wordt.

Langzaam daar houd ik wel van, een voorbeeld, Ai zingt een duet, Adèle met Sting waar Sting geen weet van had. Komt ie langzaam achter.

Ontwikkeling voorstander van hoor maar het moet door de ontwikkelaars niet misbruikt worden. Mensen met heel veel geld die politici steunen, lees kopen. Slechte zaak. 

Misschien moet eerst de mist een beetje optrekken rondom het hele wereldgebeuren voor ik aan de opvolger van de Smartphone denk, in ieder geval geen chip in mijn hoofd. Of hij moet van de neuroloog komen die de eiwitten in mijn hersenpan aanpakt.

Carpe Diem 

Tuesday morning at four o clock I woke up and got out of bed, hallucinating or in a lucid dream. On to my drawing board to get these images out of my head. This is what I saw. 

Got back to bed trying to sleep I laid down and had these words in my mind. So back for some paper, pencil and glasses too. So to write them down.

Five o clock in the morning took my glasses off, trying to turn the noises down. Shutting myself off for another attempt to rest. A headache and pressure on the chest. 

Sleep lets Sleep 

Tree hugging itself

On its rocks, its roots

Watching us

Taking in the world

Left so vastly apart, lost in disbelief

Wild in the wind

The wind

Embracing the tree

Seizing the day

Het Meer 

Drijven op, stil, toch gebonden, benader en zie. Volgend de ogen, Sirenes roepen een naam. Ziel. Hartkloppingen luid, luider, ineens niet meer. Omhulsel in vuur, wie je bent maakt niet meer uit. Veerman krijgt zijn tol, gouden munten twee. Eindeloos over het water waar dichters stierven. 

De dag van die, je wist, kwam, je zou voortdrijven. Rusteloos eerst, de nacht door sterrenlicht, wind mee. Gelukkig ben je gelukkig. Breek de golven op jouw reis. Gepoederde dromen kleurrijk de vegen op doek.

Op weg naar het nieuwe,

Thuis 

Carpe Diem 

Had deze week weer een heldere hallucinatie, een wolf in mijn woonkamer. Ik was niet aan het joggen dus geen paniek. Niet gebeten, mijn territorium, niet van het dier dus. Ik viel daarna in de meest bizarre droom ooit. Broers, klonen, tweelingen, opvoeders die ondanks beste bedoelingen machteloos staan. De droom heel kort gelukkig.

Hallucinatie en droom hadden waarschijnlijk te maken met de uitvaart, het uittreden van M. ik heb er geen timelaps van gemaakt. Niet alle tijdlijnen lopen meer synchroon bij mij. Maar wanneer je gelooft dat mythische zaken, waarnemingen zich voordoen op aarde geloof ik wel dat die bepaalde gebeurtenissen zich opvolgen. Bracht die vreemde dromen en hallucinatie ook onder de aandacht van B. mijn psycholoog en gedurende het gesprek gingen we erg ver terug in de tijd, ik besprak allerlei gebeurtenissen, onafgemaakte zaken en dingen die ik misschien beter anders had kunnen doen, willen doen. Genoeg stof voor een volgende sessie over twee weken.

Dit alles bracht me ook tot bovenstaand schilderijtje.

Carpe Diem 

 Een mooie rieten mand

Gisteren, de stad ingelijst in Drie-Dee, voor het raam. Harde wind waarin boomkruinen dansten, slagregens, ik. Ik huilend. De dood van dichtbij is ongemakkelijk als de voorjaarsstorm die ondertussen de slagregen tegen het raam beukt.

M. meer dan een buurvrouw, meer dan een kennis, veel tekort vriendin. Koppijn. Bijt iets te hard op mijn lip

Tranen van pijn of door verdriet. Gisteren afscheid genomen van M. onder begeleiding en op sleeptouw dat wel. Ze lag er mooi bij is dan zo’n uitspraak, het had ook iets van opstandigheid, mijn mening. Maar blij dat mij de moed werd gegund om toch naar M. te gaan voor een laatste groet.

Vandaag markeert het nieuwe opstaan zes uur wakker en 8:30 uur klaar met het ochtend ritueel van oefenen en pillen en verzorging.

Carpe Diem 

M. Is vannacht overleden, vredig. Vorige week zong ze nog mee met bewoners was mooi om te zien. Ik herinner mij haar als vrolijk, snaaks, lid van de eetclub. Ik mis haar nu al.

Carpe Diem 

Het klimaat er is veel over te doen, en terecht want wat als ons straks niets meer te wachten staat, wanneer wij op gelijke voet onze weg vervolgen. 64 jaar bijna en de laatste jaren lijkt het wel of de seizoenen door elkaar gehusseld zijn. Grote verschillen soms per week, gedurende het hele jaar. 

Zonnebaden op de binnenplaats begin van de week, nú rillerig binnen. Ja ik ben een koukleum!

Bracht me wel aan de gang verder te schilderen aan een doek. Had ik uitgesteld, ineens was daar weer de inspiratie. Met dank aan het weer. Het doek te groot voor mijn schildersezel hangend aan de muur staande op een stevige stoel weer wat bijgewerkt.

Mijn fysiotherapeut kwam binnen en trof mij zo aan, ze keek mij vriendelijk aan zei niets. “Moest meer bewegen, van mijn fysio”. Bracht ik uit waarop we beiden moesten lachen. Ze kwam binnen om klachten en wensen te bespreken waarmee ze me van dienst willen zijn op de Noorderboog. Het is bij haar en de ergotherapeut in goede handen. Komt goed.

Ook zijn de kapjes op de AI-systemen aangebracht door ict ik kan niet langer worden bespied, het valdetectie systeem werkt nog steeds wel hoor. Maar wanneer de zorg om mij zich zorgen maakt mogen ze mij bezoeken. Ben ik niet, in ieder geval minder verantwoordelijk voor het verdwijnen van arbeidsplaatsen. 

Mijn expositie trekt nog steeds bekijks, voor de bewoners is het niet langer een wat saaie hal, maar heel kleurrijk nu. Voor mijn gevoel en naar wat ik zie is het daar nu drukker. Vandaar dus straks even naar de winkel voor wat doeken die op de ezel passen. Tot zover,

Carpe Diem 

Het Blad… Zoals het zich vasthoudt aan een boom zo geldt dat generaal ook voor de mens die aan het leven zich klampt, een zeurpieten verhaal,? Zeker niet meer gegrabbel, mijmeren eigenlijk.

Vandaag maakt duidelijk dat bepaalde ogenblikken de confrontatie leven of dood zich mij omsluiten als een cocon. Dood dichterbij komend? Nu nog wel op de andere verdiepingen, promotie wacht, wacht promotie mij?

Lees ook veel van mantelzorgers en boeken die zij lezen van hoe om te gaan met hun dierbaren, soms lees ik twijfel “doe ik het goed, kan het beter”. Mijn mening, ik leer veel van hun blogs, ze doen het uitstekend!

Net een mooie gedachte gehad die ik op papier gedacht had te moeten zetten. Besloot wat te gaan drinken. De gedachte niet verloren maar toch zeker wel vergeten. 

Zinnen prachtig beginnen, tussenzinnen, bijzinnen, de uiteindelijke alles omvattende zin raak je kwijt. Vroeger was dat anders. Toch? Hoe verhoudt zich dat tot een comfortabel gevoel van liefde, geluk en vrijheid? Door gaan. Daar heb ik meer en meer gedachten over. Ben zelden nog groen hierdoor 

De essentie van het verhaal! Zegt u het maar.

Carpe Diem 

De oefeningen trouw al negen dagen uitgevoerd, de orofaciale oefeningen wel te verstaan. Begon ik euforisch na een mooi gesprek en dacht dat dit de oplossing zou worden van, tegen mijn tinnitus, nu is dit ingehaald door de werkelijkheid. 

De tinnitus is steeds irritanter aanwezig en beperkt mij ook in doen en laten, het begint in de ochtend en dwingt mij uit bed. Oefenen, van fysiek kaken en lijf rekken en strekken, tot psychisch ontspanning zoeken in afleiding zoals muziek.

De belasting, het belast net twee dagen achter de rug die ik maar net door kwam. Korte afleiding bijvoorbeeld met de buren ging goed terug op mijn appartement mijn normaal veilige kubus de terugval. Niet erg omgeven door zorg. Maar toch de tinnitus verplaatst zich in mijn hoofd door de orofaciale oefeningen. Ze worden niet minder, zal te maken hebben met de Lewy Body, mijn theorie, althans. En als dat zo is moet ik roeien met de riemen die ik heb, soms stroom op en soms stroom af.

Carpe Diem 

Orofaciale Therapeute!

De therapeut en ik, een haat liefde verhouding, tot vandaag. Mevrouw was expliciet, Helder in de diagnose, uitstekend betoog en zoals dat hoort bij fysiotherapie, met een pak oefeningen naar huis.

Ze was vooral helder in de bron en de enige aanpak die wellicht helpt, we zaten op één lijn. Ik ga het de komende weken uitproberen. Normaal een hekel aan oefeningen maar deze zijn voor mij, een lui beest goed uit te voeren. Dus over drie weken ben ik tinnitus vrij?! Of,….  In alle komende gebeurtenissen moet ik cool blijven ontspannen. Me niet gek laten maken, niet van kleur te laten verschieten !?

maar in ieder geval van een mooie ervaring rijker.

Carpe Diem 

Vandaag in het nieuws het spul uit mijn geboortejaar, voor het eerst ingezet in 1964 weer op de rails, Mat’64. Prachtig gewoon, prachtig ook het enthousiasme van de mensen in de trein, drie jongelui op een bank geperst voor de gezelligheid. De grootste lol. Bron https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3888904/apekop-terug-op-het-spoor-iconische-trein-ingezet-tussen-amersfoort-en-barneveld 

Gezelligheid ook gisteren in Een vrijwel leeg restaurant in Zwolle, iedereen liep langs richting bevrijdingsfestival. R. mijn zoon en zijn verloofde M. uitgezwaaid, Thailand de bestemming backpacken, grote rugzakken, je viel er net niet van achterover. Paar jongelui aan de bar op afstand mengden zich in het gesprek, nieuwsgierig enthousiast, enthousiast nieuwsgierig. Geweldig de jeugd, waar blijven de tijdmachines of waar is de bron van eeuwige jeugd.

Een Bron van eeuwig enthousiasme mag ook hoor goed voor de wat verzuurde mensen in de wereld, die gun je toch ook wat innerlijke rust, zelfs en vooral in drukke festival tijden.

Carpe Diem 

Tijdsduur versus aandachtspanne, versus onderwerp, mogen antwoorden langer zijn dan een zin? Gaan we daarna over op een ander onderwerp? Luistert men naar het antwoord op de vraag zojuist zelf gesteld? Veel vaker gaat men over op een zelf gekozen onderwerp, verdriet, pijn, ziekte. Over tot de orde van de dag.

Zeker zes doden sinds ik hier woon het grijpt ons aan. Het grijpt mijn buurvrouw aan. De manier waarop varieert maar wordt zeker niet milder, als zelfverdediging zelfbescherming uit ze dat aan, naar mij of haar kinderen. Het leven is voor iedereen eindig maar de confrontatie en de manier waarop voelt soms aan als was je aan het front. Slagveld de lijken stilletjes afgevoerd, rouwkaarten raken ‘zoek’ of worden achtergehouden. Het onthouden van slecht nieuws deel van de zorg, deze specifieke zorg?

Mijn week was ook niet bijzonder, het was meer een aantal dagen in een periode van een paar weken, moet ik zeggen. Net als bij mijn buurvrouw komen zaken niet perse chronologisch binnen worden ze vermeld of door Lewy Body verwerkt. Ik voel me gevangen in het lijf in het hoofd. Prikkels die algehele malaise oproepen 

Op zondag, of was het zaterdag? Een mail verstuurd naar het brein-centrum, een soort contactformulier met allerlei gerichte vragen rondom een  onderzoek met medicatie en proefpersonen, met Lewy Body, noem het een aanmeldingsformulier.

Maandag al telefoon van het centrum, vriendelijke stem met de melding dat het onderzoek met proefpersonen onlangs was afgerond en dat de komende tijd alle resultaten zullen worden beoordeeld, en verwerkt eer het medicijn op de markt komt. De komende tijd, lees! Lees jaren. Of mijn gegevens bewaard mochten worden voor nieuwe medicatie onderzoeken. Heeft u niets meer aan maar…….!

Hoopvol werd moedeloos zat even bij de pakken neer. Zo denk je nog aan een toekomst, en met een telefoontje wordt dat teniet gedaan. Placebo of medicijn het gaf mij even een reden wat verder in de toekomst te kijken.

Het moet elders nog maar blijken of de andere medicatie die al is goedgekeurd voor behandeling, bij iedereen hetzelfde effect zal genereren. Die medicatie een goede behandeling zal geven bij bestaande patiënten of enkel bij bepaalde specifieke patiënten. Maar dat kwam niet bij mij op tot dat telefoontje. 

Alle tegenslagen van de afgelopen tijd vielen in het niet hierbij. Een bekende uitspraak maar even aangehaald. 

“ Elk nadeel heb z’n voordeel”.

Carpe Diem